Ο σημερινός αγώνας ανήκει πραγματικά στην κατηγορία αυτών που δεν μπορείς να γράψεις πολλά. Δεν βοηθάει ούτε η έκβαση του αγώνα, πολλώ δε μάλλον ο τρόπος, με τον οποίο κρίθηκε στο τέλος.
Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός από την αρχή του παιχνιδιού δεν έκανε σωστά αρκετά πράγματα στο παρκέ. Οι αριθμοί πάντα (ή σχεδόν πάντα) λένε την αλήθεια και μόνο. O Παναθηναϊκός επέτρεψε στην Βιλερμπάν να πάρει 18(!) ριμπάουντ, από τα οποία οι Γάλλοι πήρανε πολλούς εύκολους πόντους. Παράλληλα, όμως οι «πράσινοι» σουτάρανε με το πενιχρό 51,9% (14/27) στις βολές. Ένα ποσοστό επιεικώς απαράδεκτο για οποιαδήποτε ομάδα θέλει να κερδίσει έναν αγώνα σε οτιδήποτε επίπεδο ή κατηγορία. Σε αυτά να συμπληρώσουμε και τις 14 ασίστ για 17 λάθη. Όλα αυτά τα στατιστικά στοιχεία συνθέτουν εν ολίγοις το παζλ του σημερινού αγώνα και αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο πως ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά «πληγώθηκε» από τον κακό του εαυτό του.
Από εκεί και πέρα η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη κατάφερε ακόμα και έτσι να βρίσκεται εντός παιχνιδιού και μάλιστα να κρατάει τα ηνία του παιχνιδιού, ελέγχοντας πλήρως την κατάσταση και τον ρυθμό. Όλα αυτά για 3 δεκάλεπτα όμως. Στο 4ο και πιο κρίσιμο δεκάλεπτο εμφανίστηκε ο «κακός δαίμονας» του Παναθηναϊκού, ο ίδιος του εαυτός. Το «φάντασμα» των εκτός έδρας αγώνων περίμενε καρτερικά και παραμόνευε, ώστε να εμφανιστεί και να ξεκινήσει να πλανάται πάνω από τον Παναθηναϊκό. Εν τέλει, η Βιλερμπάν το πίστεψε (ή καλύτερα της το επέτρεψε ο Παναθηναϊκός) και στο τέλος ήταν πιο ώριμη, πιο ψύχραιμη και πιο έτοιμη, ώστε να πάρει την νίκη.
Το ζητούμενο όμως, είναι και η επόμενη μέρα της ομάδας. Όχι δεν θέτω θέμα προπονητή ή αλλαγής παικτών, θεωρώ ότι είναι νωρίς για να τους «δικάσουμε». Στο άτυπο «pre game» στο twitter είχα θέσει επί τάπητος το ζήτημα των εκτός έδρας αγώνων και το πόσο κομβικό θα ήταν το σημερινό παιχνίδι για την ψυχολογία της ομάδας. Θεωρούσα κομβικής σημασίας το σημερινό παιχνίδι για αυτό τον λόγο. Δυστυχώς, δεν μπορώ να προβλέψω αν και πόσο θα επηρεαστεί η ομάδα από αυτή την ήττα.
Σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζονται «αφορισμοί» ή «λαϊκά δικαστήρια». Η μαγική λέξη είναι: ΥΠΟΜΟΝΗ. Αυτή που απαιτείται από όλους τους φιλάθλους, από την διοίκηση, αλλά και από την ίδια την ομάδα. Υπομονή και πίστη στο πλάνο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν όλοι οι παίκτες και το προπονητικό επιτελείο έχουν υπομονή σε συνδυασμό με πίστη στο πλάνο.
Στο τέλος, της ημέρας όμως ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο 1-1, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο 2-0. Τίποτα δεν κρίθηκε ακόμα προφανώς. Το «σακούλι» όμως πρέπει να γεμίζει σιγά σιγά και σήμερα ο Παναθηναϊκός έχασε μία ευκαιρία. Μία από τις λίγες τέτοιες ευκαιρίες που θα έχει συνολικά στην φετινή ακόμα πιο δύσκολη και απαιτητική σεζόν.
ΥΓ: Σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός νικούσε σήμερα είχα σκεφτεί και ετοιμάσει άλλα πράγματα να γράψω. Εν τέλει, αυτά θα τα παραθέσω κάποια άλλη στιγμή, έχοντας βέβαια και ένα μεγαλύτερο, πιο ασφαλές δείγμα αγώνων.
ΥΓ 2: Κριτική θα γίνει, δεν χρυσώνουμε το χάπι, αλλά θα γίνει στοχευμένα, χωρίς μηδενισμούς και αφορισμούς.
ΥΓ 3: Για το κλείσιμο, ένα quote του κόουτς Πιτίνο για Ντεσόν Τόμας.
