Δεύτερη σερί ήττα για τον Παναθηναϊκό, εντός έδρας αυτή τη φορά μάλιστα, με πανομοιότυπο τρόπο. Αυτή, όμως η ήττα δεδομένα «πλήγωσε» περισσότερο τους «πράσινους».
Η ουσία είναι ότι το θεωρητικά βατό αρχικό πρόγραμμα, «γυρίζει» και φέτος μπούμερανγκ στον Παναθηναϊκό. Υπό κανονικές συνθήκες η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη θα έπρεπε να έχει ρεκόρ 3-0. Τα ίδια που γράφαμε και πέρσι θα μου πείτε.
Πριν, περάσουμε στο «ψητό» του μπλογκ θέλω να τονίσω ξανά ότι στην Ευρωλίγκα το κάθε παιχνίδι μετράει. Η κάθε νίκη είναι σημαντική. Ειδικά, οι εντός έδρας αγώνες είναι βαρύνουσας σημασίας, για μία ομάδα που εκτός έδρας, κακά τα ψέματα, δεν τα καταφέρνει. Την σημερινή ήττα ο Παναθηναϊκός θα την κουβαλήσει και θα την «βρει» μπροστά του στο «κυνήγι» της 8άδας και θα κληθεί να καλύψει με κάποια εκτός έδρας νίκη.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι ο Παναθηναϊκός πληγώθηκε από τον ίδιο του τον εαυτό και την απρόσμενα μεγάλη αστοχία από το τρίποντο. Κατάφερε, βέβαια να το ισορροπήσει από τα επιθετικά ριμπάουντ και τις δεύτερες επιθέσεις που πήρε, για αυτό και έμεινε εντός παιχνιδιού παρά την εκκωφαντική διαφορά στα τρίποντα (3 εύστοχα ο Παναθηναϊκός και 14 η Αρμάνι). Δεν θεωρώ, ότι ο Παναθηναϊκός ήταν τόσο κακός, και σαφώς η συνολική εικόνα του αγώνα θα ήταν διαφορετική με στοιχειώδη ευστοχία στα τρίποντα, αλλά ταυτόχρονα δεν γίνεται κάθε βδομάδα να χρυσώνουμε το χάπι στον Αργύρη Πεδουλάκη και την ομάδα κρατώντας απλά κάποια θετικά. Στην Ευρωλίγκα απαιτούνται αποτελέσματα, κάθε βδομάδα, με κάθε τρόπο, ακόμα και σε άσχημα βράδια.
Το ζήτημα του Παναθηναϊκού όμως ήταν μεγαλύτερο. Το σημερινό παιχνίδι φανέρωσε μία γύμνια του Παναθηναϊκού στα γκαρντ. Με τον Φρεντέτ να στερεί λεπτά από τον εαυτό του ουσιαστικά με την αδυναμία του στην ομαδική άμυνα (ουσιαστικά αργεί να «αποκωδικοποιήσει» καταστάσεις στην άμυνα και χάνεται στις περιστροφές) και τον Ράις για δεύτερο σερί παιχνίδι να είναι εκτός κλίματος οι επιλογές στην περιφέρεια αυτόματα περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό. Σε αυτό προσθέστε και τα DNP σε Μπράουν-Παππά (για διαφορετικό λόγο ο καθένας), και η συνολική εξίσωση απλουστεύεται δίνοντας μας το συνολικό πρόβλημα.
Το μοναδικό θετικό που μπορεί να κρατήσει κανείς από το σημερινό παιχνίδι είναι οι ενθαρρυντικές εμφανίσεις των Μήτογλου και Ουάϊλι. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη να πάρει πολλά από τους δύο αυτούς παίκτες. Και ως δυάδα έχει φανεί από τα φιλικά ότι ταιριάζουν αρκετά, προσφέροντας στον Παναθηναϊκό, τόσο μέγεθος μέσα στην ρακέτα, όσο και αθλητικότητα και γρήγορα πόδια. Μακάρι, να καταφέρουν να διατηρήσουν τις εμφανίσεις τους σε αυτά τα στάνταρ. Ο Παναθηναϊκός τους έχει ανάγκη.
ΥΓ: Η επιλογή για τον Καλάθη στο τέλος σήμερα ήταν σωστή. Ήταν «ζεστός» στην τελευταία περίοδο, τα floater του ήταν εύστοχα και είχε την καλύτερη επαφή από όλους με το καλάθι εκείνη την στιγμή. Παράλληλα, χωρίς να ξέρω το σύστημα του κόουτς θεωρώ ότι η επιλογή βγήκε. Ο Καλάθης είχε ένα ελεύθερο floater με τον θεωρητικά χειρότερο αμυντικό της αντίπαλης 5άδας στην πλάτη του. Αστόχησε όμως. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με την αντίστοιχη φάση στην Γαλλία. Εκεί δεν βγήκε καν η επιλογή με το λάθος του Τόμας.
