Οι ανάγκες του «πράσινου» ρόστερ

Σε προηγούμενο άρθρο (με τίτλο: Το «7+5» καθορίζει το ρόστερ) είχαμε αναλύσει την επίδραση που θα έχει η πιθανή απόφαση των ομάδων και του ΕΣΑΚΕ για 5 ξένους, αντί για 6 που είχαν το δικαίωμα να διαθέτουν οι ομάδες μέχρι την φετινή αγωνιστική σεζόν, και είχα σταθεί στην αναγκαιότητα του Παναθηναϊκού να καταφέρει να βρει έναν ακόμα πρωτοκλασάτο Έλληνα (ή έστω με ελληνικό διαβατήριο) παίκτη.

Συνεχίζοντας, τις σκέψεις από εκείνο το άρθρο, λοιπόν, θα σταθώ σε ορισμένα βασικά ζήτηματα που θα πρέπει να λύσει ο Παναθηναϊκός στον μεταγραφικό σχεδιασμό του.

Το βασικότερο προβλήμα πέρσι ήταν η έλλειψη ισορροπίας στο «πράσινο» ρόστερ. Από την μία έγινε μία μεγάλη επένδυση στην περιφέρεια, η οποία ουσιαστικά δεν απέδωσε , από την άλλη η γραμμή των ψηλών έμοιαζε εξ’αρχής προβληματική και με πολλά ερωτηματικά.

Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, θα έπρεπε να «σπάσει» το χρηματικό ποσό που δόθηκε για την περιφέρεια και να δωθεί μεγαλύτερη βάση στον παίκτη, που μαζί με τον Γιώργο Παπαγιάννη θα αποτελούν το βασικό δίδυμο ψηλών της ομάδας. Ο 22χρονος λογιζόταν ως πρώτος και αυτό ήταν το λάθος. Ναι μεν, αποτελεί το «αύριο» του Παναθηναϊκού, αλλά ακόμα δεν είναι έτοιμος για τέτοια ευθύνη. Το συνετό θα ήταν ο Παναθηναϊκός να τον πλαισίωνε με έναν καλό, έμπειρο σέντερ, ο οποίος θα διέθετε διαφορετικά από τον Γιώργο Παπαγιάννη, δηλαδή δεν θα ήταν και αυτός 7-Footer. Αυτός ο σέντερ παράλληλα θα τον βοηθούσε, θα του μάθαινε/έδειχνε πράγματα στην προπόνηση. Αυτή η επιλογή είναι που καθορίσει και την πορεία της επόμενης σεζόν. Οι περιπτώσεις των Νόκο και Τζεκίρι που ακούγονται είναι προς την σωστή κατεύθυνση, σίγουρα όμως θα πρέπει να δούμε και ποιες άλλες επιλογές θα υπάρξουν στην αγορά.

Το δεύτερο σημαντικό ζητούμενο είναι ο παίκτης που θα οργανώνει το παιχνίδι της ομάδας, όταν ο Καλάθης δεν θα βρίσκεται στο παρκέ. Ο όρος «back-up» του Καλάθη δεν είναι ο πιο σωστός. Το ιδανικό είναι να βρεθεί ένας combo guard που θα μπορεί να αγωνιστεί, τόσο μαζί του, όσο και στην θέση του. Αυτό θα προσφέρει ευελιξία στην ομάδα. Από την άλλη, η επιλογή του Βαγγέλη Μάντζαρη που γράφτηκε αποτελεί ρίσκο, λόγω της συνεχούς πτωτικής πορείας του αθλητή, αλλά μπορεί να αποδειχτεί κίνηση ουσιώδης (εφόσον φυσικά πραγματοποιηθεί), η οποία θα αποφέρει στην ομάδα διπλό «κέρδος», τόσο οικονομικό, όσο και δομικό, μιας και καλύπτει θέση γηγενή. Προς το παρών, όσα ονόματα και αν γραφτούν αυτή τη στιγμή, είναι πολύ νωρίς ακόμα.

Το τρίτο σημαντικό θέμα που καλείται να λύσει ο Παναθηναϊκός είναι η εύρεση ενός κατάλληλου παρτενέρ για τον Ιωάννη Παπαπέτρου στην θέση «3». Οι δύο τους ουσιαστικά θα καλύπτουν κατά βάση την θέση αυτή. Ιδανικά, αυτός ο παίκτης θα πρέπει να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Ιωάννη, ώστε να «δένουν» αρμονικά.

Από εκεί και πέρα η στελέχωση της περιφέρεια, η οποία πιθανώς να υποστεί ολικό λίφτινγκ, είναι άκρως σημαντική. Ο επόμενος προπονητής του Παναθηναϊκού θα πρέπει να βρει μία αρμονία χαρακτηριστικών στους παίκτες που θα επιλέξει, ώστε να συντεθεί μία πλήρης και ολοκληρωμένη περιφέρεια, η οποία δεν θα υστερεί σε κάτι. Ούτε σε σουτ, ούτε σε μεγάλα κορμιά για την άμυνα και καλούς παίκτες στην άμυνα, ούτε σε δημιουργία, ούτε σε τίποτα κοινώς.

Η εξίσωση για το τελικό παζλ είναι δύσκολη και σίγουρα ο επόμενος προπονητής της ομάδας μαζί με το επιτελείο του θα έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους. Η ουσία όμως είναι μία. Να δημιουργηθεί μία ομάδα σε στέρεες βάσεις, που θα διαθέτει ισοροπία και δεν θα εμφανίσει ξανά τις ίδιες παθογένειες με τα προηγούμενα χρόνια.