Ο πρώτος ουσιαστικά τίτλος της χρονιάς, το Κύπελλο Ελλάδας δεν θα έχει την πράσινη απόχρωση όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια πλην ελαχίστων εξαιρέσεων καθώς καταφέραμε/νε να τον χαρίσουμε/νε στους απέναντι που είδαν χαρά στα σκέλια τους μετά από 6 χρόνια. Πριν τη διεξαγωγή του Φάιναλ Φορ στο Ηράκλειο δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστευαν πως ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορέσει να το κατακτήσει από τη στιγμή που το ρόστερ του είναι φτωχό σε σχέση με τον Ολυμπιακό ενώ και οι εμφανίσεις του στα ματς του πρωταθλήματος κόντρα σε Λάρισα και Ηρακλή δεν έπεισαν κανέναν παρά κάποιους που υποστήριζαν πως θα “μιλήσει η φανέλα” σε νοκ άουτ ματς. Υπό άλλες συνθήκες, θα το δεχόμουν, αρκεί να είχαμε άλλον προπονητή στον πάγκο και παίκτες έμπειρους και διψασμένους για τίτλους.
Στον ημιτελικό με τον Προμηθέα η νίκη ήρθε αφενός επειδή μπήκαν τα σουτ του Νέντοβιτς ο οποίος παρέσυρε και τους υπόλοιπους συμπαίκτες του κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου κι αφετέρου επειδή όπως και να το κάνουμε οι Πατρινοί κατέβηκαν όντας λαβωμένοι από τον κορωνοϊό χωρίς 3 παίκτες (Γκίκας, Γιαννόπουλος και Γκραντ). Και πάλι η ομάδα προβλημάτισε με την αγωνιστική της παρουσία μέχρι το 15ο λεπτό του αγώνα όταν και βρέθηκε πίσω στο σκορ με διψήφια διαφορά. Η κίνηση που έπιασε ο τηλεοπτικός φακός να κάνει ο Δημήτρης Διαμαντίδης δίνοντας οδηγίες στον Ντάριλ Μέικον έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του παιχνιδιού μιας και είδαμε έναν διαφορετικό Μέικον σε σχέση με αυτά που είχε δείξει ως εκείνη τη χρονική στιγμή αποτελώντας ένα χρήσιμο εργαλείο για τον προπονητή του στη συνέχεια του ματς.
Στον τελικό με τον Ολυμπιακό περιμέναμε να δούμε ένα παιχνίδι αντάξιο των δύο κατά ομολογία κορυφαίων ομάδων της χώρας μας το οποίο σε γενικές γραμμές είχε όλα όσα θέλαμε. Από τη μια πλευρά τον Νέντοβιτς να ηγείται των προσπαθειών του τριφυλλιού και από την άλλη τον Βεζένκοβ να παίρνει τις περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες για τους Πειραιώτες. Εξ ου και οι πολλές εναλλαγές στο σκορ αφού και οι δύο αντίπαλοι ήθελαν το τρόπαιο για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Όλα αυτά για περίπου 25 αγωνιστικά λεπτά, με τους παίκτες του Πρίφτη να έχουν το πάνω χέρι δείχνοντας ότι μπορούν να κάνουν αυτά που χρειάζονται για να έρθει ο τίτλος. Το κακό ωστόσο στην όλη υπόθεση ήταν το μικρό ρόστερ το οποίο δεν φρόντισε να διαχειριστεί όπως έπρεπε ο τεχνικός του τριφυλλιού με αποτέλεσμα όσο περνούσε η ώρα η διαφορά να μαζεύεται από τους ερυθρόλευκους οι οποίοι είχαν περισσότερες λύσεις στην άκρη του πάγκου. Έτσι σιγά σιγά από εκεί που υπήρχε μια αισιοδοξία με το σκορ στο 65-55 στο 28′ φτάσαμε ο Ολυμπιακός όχι μόνο να μπαίνει δυναμικά στην τέταρτη περίοδο αλλά με ένα επιμέρους σκορ 15-0 (!) να παίρνει κεφάλι στο σκορ εκμεταλλευόμενος την αστοχία των πρασίνων που έμειναν χωρίς πόντο για 7μιση λεπτά και βρήκαν σκορ από τη γραμμή των βολών με τον Γουάιτ μειώνοντας σε 69-73. Η κούραση των παικτών του Παναθηναϊκού φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού όπως και το γεγονός ότι δεν υπήρχε κάποιος να τους αφυπνίσει την κατάλληλη στιγμή, είτε αυτός ήταν στον πάγκο (τεχνικό τιμ), είτε κάποιος στο παρκέ με αποτέλεσμα να επέλθει το μοιραίο και ο τίτλος να καταλήξει στους απέναντι με 73-81.
Δεν θα σταθώ ούτε σε σφυρίγματα των διαιτητών ούτε ποιος πρέπει να πάρει την ευθύνη για την εικόνα της ομάδας ειδικά στο τέταρτο δεκάλεπτο αφού όλοι είδαμε τι συνέβη. Πρέπει να αναλογιστούν όλοι την ευθύνη που τους αναλογεί και να πράξουν κατάλληλα προκειμένου να αλλάξει ο διακόπτης προς το καλύτερο. Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται για την κίνηση του Διαμαντίδη προς τον Μέικον, μακάρι να δούμε και τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να πράττει το ίδιο και να μην έχει απλά τον διακοσμητικό ρόλο. Κανείς δεν ξεχνά όσα πρόσφερε ως παίκτης ο “Φράγκι” αλλά στο κομμάτι της εμψύχωσης μου βγάζει ότι δεν το έχει και απλά μένει στο ρόλο που του έχουν αναθέσει, αυτόν του Γενικού Διευθυντή.
Όσο για τον Πρίφτη και τους συνεργάτες του, αποδεικνύουν παιχνίδι με παιχνίδι πως είναι λίγοι για το οικοδόμημα του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας κι ενός από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη και σε άλλες περιπτώσεις δεν θα περνούσαν καν το κατώφλι για να αναλάβουν την ομάδα. Χρεώνονται στο μεγαλύτερο βαθμό την απώλεια αυτού του τίτλου και στο χέρι τους είναι να βρουν τις λύσεις για να διορθώσουν την εικόνα της ομάδας. Δεν μπορώ να ακούω στο pre game του τελικού να λέει ο εκ των βοηθών “Έχουμε δουλέψει αρκετό καιρό για αυτό το παιχνίδι, είμαστε καλά προετοιμασμένοι κ.α” και κατά το χρονικό σημείο της ανατροπής να κοιτάζουν απορημένοι στην οροφή του γηπέδου ψάχνοντας την επιφώτιση του Αγίου Πνεύματος.
Υ.Γ 1. Στο προηγούμενο άρθρο έλεγα πως η σεζόν τώρα ξεκινάει. Χάθηκε μια μάχη αλλά όχι ο πόλεμος.
Υ.Γ 2. Στο χέρι σας είναι να αλλάξετε την κατάσταση.
Υ.Γ 3. Ένας μόνο Νέντοβιτς δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη
