Διαβάστε μέσω του Pickngreen.gr, το άρθρο του Χρήστου Γεωργίου, μετά τη χθεσινή νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό, που επισημαίνει ξανά την αξία του Τσάβι Πασκουάλ.
Δεν ξέρω αν το μάθατε αλλά η ομάδα του ΤΣΑΒΙ ΠΑΣΚΟΥΑΛ, αυτού μωρέ του άμπαλου, ταβερνιάρη, κομπλεξικού, Πασχάλη, νίκησε ξανά και ξανά και ξανά την ομάδα του ΝΒΑer Ντέιβιντ Μπλατ, του ανθρώπου που ήρθε φέτος για να σώσει το πληγωμένο γόητρο από τις απανωτές σφαλιάρες, ναι έτσι ακριβώς κι αν σας αρέσει, σωματείου. Πρώτα από όλα έφερε παίκτες που θα ζήλευαν οι πάντες…
Ξεκινάμε από τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της περιφέρειας Νάιτζελ Ουίλιαμ Γκος, ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία που όταν παίζει τον αισθάνεται ο αντίπαλος. Όχι; Μάλλον δε βλέπετε μπάσκετ σοβαρά κύριοι. Ζακ ΛεΝτέι, το ανερχόμενο αστέρι που έβγαλε μάτια στο προηγμένο πρωτάθλημα του Ισραήλ όπου οι περισσότεροι αντίπαλοί του ήταν επιπέδου Χόμπιτ και Space Jam. Άλεξ Τουπάν. Αυτουνού του ‘ παν ότι θα πάει σε μία ομάδα που θα πανηγυρίζει σαν τρελός όταν η ομάδα του θα νικάει την Κύμη με σουτ στο τέλος και τον Χολαργό, νεοφώτιστο στην Α1. Ο μόνος που ξεχωρίζει κι αυτό λόγω του σουτ από μακρινή απόσταση είναι ο Γιάνις Τίμα.
Εξάλλου όλοι οι Λετονοί μπασκετμπολίστες για ένα πράγμα φημίζονται όπως είναι το τρίποντο. Για τους άλλους μάλλον δεν είχε άποψη ο σεβαστός κατά τα άλλα Αμερικανοισραηλινός τεχνικός μιας και τις μεταγραφές δεν τις κάνει ο προπονητής στην προκειμένη περίπτωση αλλά ένας παίκτης. Τι είπα πάλι ο άτιμος… Δε με πιστεύετε και καλά κάνετε.
Ο παλαίμαχος άσος Βασίλης Σπανούλης παίζει ακόμα τον ρόλο του, αυτού του υπεύθυνου μεταγραφών καθώς θέλει ως άλλος κομπλεξικός να ορίζει αυτός τα πάντα σε ότι αφορά τον σχεδιασμό της ομάδας του. Και τα καταφέρνει ο μπαγάσας με τον καλύτερο τρόπο. Δεν θέλει παίκτες καλύτερους από τον ίδιο για να μη χάσει τα πρωτεία αφού ο καημός του είναι να τον ανακηρύξει η Ευρωλίγκα ως τον κορυφαίο σκόρερ, πασέρ και άλλα για να έχει στα γεράματα να τα διηγείται στα παιδιά του.
Αρκετά όμως με τα προαναφερόμενα αστεία, ώρα να περάσουμε στα σοβαρά θέματα. Ο Παναθηναϊκός είναι καταδικασμένος να παίζει κάτω από αφόρητη πίεση από όλους κόντρα στον Ολυμπιακό καθώς πρέπει να αποδείξει κάθε φορά ότι είναι καλύτερη ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής επαληθεύονται κάποιοι, το έχω επισημάνει κι εγώ σε προηγούμενα άρθρα πως η ομάδα δεν πείθει μιας και φταίει κάποιος αστάθμητος παράγοντας που ακόμα δεν ξέρουμε ποιος είναι…
Σίγουρα δεν είναι ο προπονητής αυτός που φταίει, ίσως να έχει ένα μερίδιο ευθύνης το οποίο του αναλογεί αλλά ως εκεί. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι δεν έγινε από τη μία στιγμή στην άλλη ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στην Ευρώπη κι ας μην αρέσει αυτό που λέω στους απανταχού διώκτες του.
Ο υποφερτός τρόπος που αγωνίζεται η ομάδα στα περισσότερα παιχνίδια της Ευρωλίγκας με τα πολλά αμυντικά κενά κατά τη διάρκεια των αγώνων έχουν κάνει άπαντες να ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι μιας και ζητούν αλλαγή στον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα και κυρίως ο τρόπος που διαχειρίζεται το ρόστερ.
Ωστόσο του βγάζω το καπέλο διότι όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί του ζει και αναπνέει για τα μεγάλα παιχνίδια και ειδικά αυτά κόντρα στον Ολυμπιακό. Ακόμα και χάλια να είναι η ομάδα από πλευράς ψυχολογίας ή άλλα πράγματα καταφέρνει με τον δικό του τρόπο να πάρει αυτό που θέλει που δεν είναι άλλο από τη νίκη. Μια νίκη που κάνει τους πάντες ευτυχισμένους (παίκτες-διοίκηση-κόσμο) και διώχνει από πάνω του όλα τα αρνητικά σχόλια, δίνοντάς του παράλληλα ώθηση να προχωρήσει παραπέρα.
Βλέποντας το ματς από τα πρώτα λεπτά παρατηρούσαμε πως η ομάδα έχει τα θεματάκια της κυρίως στο αμυντικό κομμάτι, πότε με τις λάθος περιστροφές στα μαρκαρίσματα όπου έβγαιναν αρκετά miss match και κατ’ επέκταση ελεύθερα σουτ και πότε στο ζωγραφιστό όπου δεν υπήρχε η αλληλοκάλυψη των ψηλών κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα οι φιλοξενούμενοι να είναι σε αυτό το κομμάτι καλύτεροι ελέγχοντας το ματς. Έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο πως άπαξ από την αρχή δεν πάει καλά το ματς υπέρ μας τρέχουμε και δεν φτάνουμε κάτι που βγαίνει σε εκνευρισμό με πολλά λάθη και αστοχία. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κι ούτε πρόκειται να είναι η τελευταία. Το θέμα είναι πως μπορούμε να το λύσουμε αυτό;
Όταν δε οι δυο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια με το σκορ στο 41-48 θαρρείς πως από κάποιους ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Με λόγια όπως “που πάμε ρε με αυτή την ομάδα”, “να φύγει ο άχρηστος στον πάγκο”, “θα χάσουμε με κατεβασμένα χέρια”, αναρωτιόμουν αν πραγματικά τα πιστεύουν αυτά που λένε. Οκ διαβάζοντας προσεκτικά το φύλλο της στατιστικής παρατηρούσα τα εξής: 4/12 τρίποντα εμείς 6/12 οι άλλοι, 3/5 βολές έναντι 6/8, λάθη 5-4, ασίστ 2 (!)-13. Στα δε ατομικά στατιστικά ο μόνος που είχε διψήφιο αριθμό πόντων ήταν ο Καλάθης με 12 έναντι των Τίμα που είχε 14 με (4/4 τρίποντα) και Πρίντεζη 13.
Κι εκεί που όλοι μας είχαν ξεγραμμένους, η ομάδα παρουσιάστηκε εντελώς αλλαγμένη στο δεύτερο ημίχρονο όπου παίζοντας άμυνα για σεμινάριο, όχι απλώς εγκλώβισε τον αντίπαλο, αλλά στην κυριολεξία τον “έπνιξε”. Σε ποιον άραγε πιστώνεται αυτό? Μη ντρέπεστε να το πείτε. Ναι ρε σεις. Στον ΤΣΑΒΙ ΠΑΣΚΟΥΑΛ. Μπορεί να μη του βγαίνει σε κάθε παιχνίδι αλλά κόντρα σε αυτόν τον αντίπαλο έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Ξέρει πως να πάρει από τους παίκτες του το μάξιμουμ. Και για του λόγου το αληθές: Τελικό σκορ 93-80 ήτοι 52-32 το επιμέρους σκορ.
Ο “εκλεκτός” σας ο Σάρας θα τα κατάφερνε έτσι; Πάμε να δούμε και τα συνολικά αλλά και ατομικά στατιστικά για να δούμε τι πραγματικά διαφορετικό είδαμε. Στα δίποντα είχαμε 27/44 έναντι 22/40, στα τρίποντα 9/28 έναντι 7/21, στις βολές 12/18 με 15/24, ριμπάουντ 39-32 (15-15 στο ημίχρονο), λάθη 8-12 και ασίστ 11-20. Είπατε κάτι; Προχωράμε και στα ατομικά Γκιστ και Λοτζέσκι από 10 πόντους, Καλάθης 14, Αντετοκούνμπο 12 εκ των οποίων οι 10 στο δεύτερο ημίχρονο και Λεκαβίτσιους 17 (!) με τους 10 να είναι σε κρίσιμα σημεία στο δεύτερο ημίχρονο. Δηλαδή είδαμε ούτε λίγο ούτε πολύ μια πεντάδα με διψήφιο αριθμό πόντων.
Από την άλλη ο Τίμα σε σχέση με το πρώτο 20λεπτο πέτυχε μόλις 3 πόντους, ο Πρίντεζης 13 από τους 26 και ο Μιλουτίνοφ 5 από τους 11. Εκτός κλίματος αγώνα οι Σπανούλης με 4 στο σύνολο, Τουπάν 2 πόντοι από τους 9 συνολικά, ΛεΝτέι 7 όλους στο δεύτερο ημίχρονο, Βεζένκοφ 2 (2ο ημίχρονο), Παπανικολάου 4 από το πρώτο μέρος και Γκος (!!!!) άποντος.
Ξέχασα να αναφέρω πως σημείο-σταθμός της ολικής ανατροπής ήταν το γ’ δεκάλεπτο όπου η άμυνα των Αντετοκούνμπο, Παππά, Καλάθη, Γκιστ, Λάσμε, Παπαπέτρου, Τόμας και Μήτογλου ήταν απλά συγκλονιστική με τους αντιπάλους να τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα. Για τον Ιωάννη Παπαπέτρου τι να πω; Το παλικάρι έδωσε τις απαντήσεις που ήθελε εκεί που έπρεπε καθώς με 2 τρίποντα φωτιά στις αρχές του δ’ δεκαλέπτου και στο τέλος έδειξε ότι δεν φοβάται…
Η σημερινή νίκη ναι μεν μας έδωσε ψυχολογία ενόψει της δύσκολης συνέχειας αλλά δεν σημαίνει πως κρύφτηκαν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Αυτά παραμένουν και καλό θα είναι να κάτσουν να τα δουν οι άμεσα αρμόδιοι και να τα διορθώσουν όσο μπορούν ειδάλλως θα έρθει η στιγμή που θα σιχτιρίζουμε πως χάθηκε για άλλη μια χρονιά ο νούμερο ένα στόχος, αυτός της επιστροφής σε Φάιναλ Φορ.
Υ. Γ 1 Γιάννη Σφαιρόπουλε μας λείπεις… Αλήθεια… Βρήκες ομάδα ή τίποτα;
Υ. Γ 2. Λεκαβίτσιους τρέλανέ μας!!!
Υ. Γ 3 Καυτός μήνας ο Νοέμβρης
Υ. Γ 4 Και στις 18/11 ξανά στο ΟΑΚΑ. Αυτή τη φορά για το πρωτάθλημα…
