Το 37ο πρωτάθλημα είναι γεγονός. Ένα πρωτάθλημα με ιδιαίτερη αφιέρωση καθώς είναι στον άνθρωπο που επί των ημερών του όχι απλά το μεγαλούργησε αλλά το γιγάντωσε. Ναι για σένα είναι Παύλο Γιαννακόπουλε. Να το μοιράζεσαι με τους υπόλοιπους εκεί ψηλά και να καμαρώνεις γιατί αν δεν ήσουν εσύ, τότε ίσως να μην είχαμε φτάσει τόσο ψηλά.
Έχω γράψει πολλάκις εδώ μέσα από αυτό το βήμα πως ο φετινός Παναθηναϊκός δεν είχε αντίπαλο στην Ελλάδα και πως να έχει άλλωστε όταν υπερτερούσε και σε βάθος πάγκου και σε οντότητα. Εξάλλου οι αριθμοί δεν πέφτουν έξω. Τελικός απολογισμός σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο ίσον 35 νίκες και 3 ήττες. Είπατε κάτι? Ελπίζω πως όχι.
Ξέρω πολύ κόσμο ανάμεσα τους κι εμένα που θέλαμε το φετινό να το πάρουμε αήττητοι. Οκ. Αλλά δεν έγινε δα και τίποτα. Το κακό θα ήταν να το χάσουμε από τους πρωταθλητές στα χαρτιά και στις μόνιμες δικαιολογίες-κλάψα. Πραγματικά από το 2016 που το χάσαμε χάρη στα βήματα του Σπανούλη βλέποντας τους πανηγυρισμούς τους στα αποδυτήρια με τυπάκια όπως ο Αγραβάνης και κάτι άλλοι, έλεγα όχι ρε Θεέ, δεν μπορεί να το παίρνουν αυτοί και μάλιστα στο αντίο του Δημήτρη Διαμαντίδη που έχει περισσότερους τίτλους από όλον τον Ολυμπιακό.
Κάθε πρωτάθλημα έχει θα λέγαμε τη δική του χάρη. Όταν το περασμένο καλοκαίρι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε τις κινήσεις φέρνοντας τον Λοτζέσκι, τον Αντετοκούνμπο, τον Λεκαβίτσιους, τον Βουγιούκα, τον Μήτογλου, τον Ντένμον και τον Όγκαστ πολλοί έλεγαν πως ο τίτλος δεν χάνεται με τίποτα, καθώς ο Τσάβι Πασκουάλ είχε στο μυαλό του πως θα φτιάξει αυτούς τους παίκτες μέσα στη σεζόν. Ο καθένας από αυτούς, μαζί βέβαια με τις παλιοσειρές, Καλάθη, Παππά, Γκιστ, Σίνγκλετον, Ρίβερς, Γκάμπριελ και τον νεαρό Καλαϊτζάκη δούλεψαν σκληρά τόσο στην προετοιμασία όσο και κατά τη διάρκεια της χρονιάς για να έρθει με κόπο αυτό το 26-0 της κανονικής περιόδου, μια επίδοση που τον φέρνει στο κλειστό κλαμπ μαζί με άλλες 6 ομάδες από καταβολής Α’ Εθνικής και 2ο στην ιστορία της Basket League.
Όταν δε, επέστρεψε στη χώρα μας για να ενισχύσει αρχικά τις προσπάθειες προς το Φάιναλ Φορ ο Μάικ Τζέιμς και στη συνέχεια ενσωματώθηκε στο πρωτάθλημα αντί του Μάρκους Ντένμον στον αγώνα της 25ης αγωνιστικής κόντρα στην ΑΕΚ υπήρχε η βεβαιότητα πως θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να έρθει ο δεύτερος σερί τίτλος. Και το έκανε με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Συγκεκριμένα σκόραρε 23 πόντους στον πρώτο τελικό εκεί όπου το τριφύλλι έχασε από τον αιώνιο, 17 στο μπρέικ του Φαλήρου, 14 στον 3ο τελικό με τον Παναθηναϊκό να παίρνει τη νίκη με 73-58, 20 στην ήττα με 92-76 στο ΣΕΦ για τον 4ο τελικό και 18 εκεί όπου στο σπίτι του έβαλε το λιθαράκι για τον φετινό τίτλο.
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να χαθεί αυτό το πρωτάθλημα από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός είχε βάθος πάγκου με παίκτες ικανούς να σηκώσουν το βάρος της βαριάς φανέλας εν αντιθέσει με τους αντιπάλους του που είχε αφενός αμφιβόλου αξίας ξένους και οι Έλληνες πλην ελαχίστων περιπτώσεων κράτησαν τα προσχήματα στους τελικούς και μόνο κι αφετέρου είχαν το δεκανίκι της διαιτησίας άσχετα αν θέλανε να το αποβάλλουν από πάνω τους. Έχουν μάλιστα το θράσος να μιλάνε για διαιτησία αυτοί που ανήγαγαν προσωπική επιτυχία να σκοράρουν από νωρίς με βολές σε όλα τα παιχνίδια τους καθαρίζοντας με συνοπτικές διαδικασίες όποιον βρέθηκε στο διάβα τους. Επίσης ήθελαν να παίξουν οι διαιτητές που σφύριζαν στην Ευρωλίγκα γιατί ήταν του χεριού τους. Η απάντηση βέβαια δόθηκε στον τελευταίο τελικό εκεί όπου αν και ορίστηκαν οι ίδιοι που είχαν χαρίσει τον τίτλο του 2016, απλώς εκτέθηκαν μιας και η εικόνα των παικτών του Σφαιρόπουλου ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτή που περίμενε.
Η επόμενη μέρα φέρνει περισσότερες απαιτήσεις για αυτήν την ομάδα καθώς ωραία είναι τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα εντός των ορίων αλλά πρέπει να επιστρέψει και στα μεγάλα ευρωπαϊκά ραντεβού και για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να χτίσει μια ομάδα από διψασμένους παίκτες για διάκριση, από παίκτες που δεν θα παίζουν για τα ατομικά τους ρεκόρ αλλά για το σύνολο. Τα ονόματα που έχουν ήδη ακουστεί είναι πολλά και σίγουρα θα ακούσουμε πολλά περισσότερα. Το θέμα είναι να ταιριάζουν στα θέλω της ομάδας και όχι να κάνουμε πειραματισμούς.
ΥΓ: Σε ευχαριστούμε εκεί ψηλά Παύλο για αυτό που έφτιαξες
Χρήστος Γεωργίου
