Ο Θοδωρής Αναστασούδης γράφει σε ένα μακροσκελές κείμενο για τον πρώην προπονητή του Παναθηναϊκού, Τσάβι Πασκουάλ, τα έργα επί των ημερών του, τα λάθη του, την εμφανή αδυναμία του στο recruit, ενώ αναλύει και μερικούς βασικούς πυλώνες λειτουργίας διοίκησης και προπονητή.
Η Πέμπτη έμελλε να είναι τελευταία μέρα του Τσάβι Πασκουάλ ως προπονητής του Παναθηναϊκού. Η πορεία του Καταλανού είχε πολλά «ups and downs», κρίσεις, χαρές, επιτυχίες, αποτυχίες, αλλά το τέλος της διαδρομής έμοιαζε να είναι κοντά, τις τελευταίες βδομάδες.
Το τρίπτυχο που πρέπει να ακολουθεί μία συζήτηση
Στο μυαλό μου έχω ένα συγκεκριμένο τρίπτυχο που θα πρέπει να ακολουθεί κάθε ομάδα/διοίκηση προκειμένου να ξεπεράσει μία αγωνιστική κρίση.
Το πρώτο βήμα έχει να κάνει ξεκάθαρα με τον προπονητή, ο οποίος οφείλει να προσπαθήσει να λύσει το ζήτημα, εσωτερικά. Να ψάξει, να πειραματιστεί, να ανακατανείμει ρόλους, να αλλάξει πεντάδες, να αλλάξει ζευγάρια στα γκαρντ και τους ψηλούς. Ο Τσάβι Πασκουάλ το έκανε πράξη. Πρώτα ήρθαν οι αλλαγές στην βασική πεντάδα, μετά η αλλαγή στα ζευγάρια των γκαρντ και των ψηλών. Δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς, ότι δεν προσπάθησε.
Το δεύτερο βήμα είναι η έμπρακτη στήριξη της διοίκησης. Αφού δεν υπάρξει επιτυχία, με το πέρας του πρώτου βήματος, ο προπονητής επισημαίνει στη διοίκηση την ανάγκη να πραγματοποιηθούν ορισμένες προσθαφαιρέσεις, ώστε να ξεπεραστεί η κρίση στην ομάδα. Αυτό συνέβη πέρυσι σε υπερθετικό βαθμό, ωστόσο φέτος, δεν υπήρξαν κάποιες βελτιωτικές κινήσεις.
Το τρίτο βήμα και αφότου έχουν αποτύχει τα δύο παραπάνω, είναι η αλλαγή προπονητή. Μια αλλαγή που πιθανόν να επιφέρει το κατάλληλο «ηλεκτροσόκ» στην ομάδα και να αλλάξει την ψυχολογία της.
Με βάση αυτό το τρίπτυχο, οι περισσότεροι θα συμπεράνατε ότι ίσως προσπαθώ να στηρίξω τον προπονητή και να ρίξω το φταίξιμο στην διοίκηση. Το τρίπτυχο μπορεί να λειτουργήσει και vice versa (αντιστρόφως) για τα βήματα 2 και 3. Εφόσον δηλαδή, η διοίκηση κρίνει ότι ο κύκλος του συγκεκριμένου προπονητή έχει κλείσει και ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, ακόμα και με τις μεταγραφές, σωστά αντιστρέφει τα βήματα 2 και 3. Ποιο το νόημα να κάνει τις προσθαφαιρέσεις ένας προπονητής, ο οποίος ανέκαθεν δεν ήταν τόσο καλός «recruiter»; Και αν τις κάνει και βγουν πάλι λάθος, ο επόμενος τί κατάσταση θα έχει να διαχειριστεί; Εδώ που φτάσαμε, θεωρώ πολύ πιο σωστό ο νέος προπονητής να έχει την δυνατότητα να κάνει αυτός τις μεταγραφές που θεωρεί ότι είναι αναγκαίες.
Ο κορυφαίος Τσάβι και η μεγάλη του αδυναμία
Ο Τσάβι δικαίως θεωρείται ένας top class προπονητής. Μόνο στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να τον υποβαθμίσουμε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νομίζει κανείς ότι μιλάμε για έναν απλό προπονητή της σειράς. Η ουσία είναι ότι ο Τσάβι Πασκουάλ δεν είναι καλός «recruiter» και αυτό αυτόματα τον καθιστά ακατάλληλο για ένα project όπως εκείνο του Παναθηναϊκού. Δεν έχει μάθει να δουλεύει με σχετικά μικρά μπάτζετ και αυτό φάνηκε. Ίσως στο μέλλον βελτιωθεί, αλλά μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός -ουσιαστικά- αποτέλεσε την μοναδική του απόπειρα να δουλέψει με ένα χαμηλότερο μπάτζετ, βγαίνοντας παράλληλα και από την «safe zone» της Μπαρτσελόνα. Κανείς όμως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν είναι ένας καλός «tactician» ή ότι δεν είχε επιρροή στους αγώνες κατά την διάρκειά τους. Να θυμίσουμε απλά, ότι όλα αυτά τα δυόμισι χρόνια ο Παναθηναϊκός ήταν εκ των κορυφαίων ομάδων σε αντίδραση μετά από time-out και σε πόντους ανά κατοχή.
Τα καλοκαιρινά λάθη και τα τρία κριτήρια επιλογής παικτών
Αυτό που πιστώνεται ο Τσάβι Πασκουάλ σε μεγάλο βαθμό πέραν της κακής αγωνιστικής εικόνας, είναι οι κακές επιλογές παικτών. Οι μεγαλύτερες αστοχίες είναι η επιλογή του Λάσμε και η παραμονή του Λεκαβίτσιους. Δύο παίκτες που δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα. Ο μεν Λάσμε δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι κανείς δεν μπορεί να κερδίσει τον χρόνο, ο δε Λεκαβίτσιους αποδεικνύει ότι απλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του παίκτη πίσω από τον Καλάθη, ακριβώς επειδή δεν διαθέτει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται.
O πρώην προπονητής των πρασίνων είχε δείξει από παλιότερα μία τάση να προτιμά παίκτες με εμπειρία, ακόμα και σε πιο μεγάλη/προχωρημένη ηλικία, σε σχέση με άπειρους παίκτες. Το έπραξε στην Μπαρτσελόνα και δεν του βγήκε, το επιχείρησε ξανά με τον Παναθηναϊκό, έχοντας ξανά ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Όσον αφορά τον παίκτη πίσω από τον Καλάθη, υπάρχουν τρεις διαφορετικές βασικές κατηγορίες, στις οποίες μπορούμε να κατανείμουμε τους παίκτες της αγοράς. Αυτές είναι οι εξής:
1) Να δουλέψει ο προπονητής ένα project που πιστεύει. Αυτός ήταν ο δρόμος που ακολούθησε ο Καταλανός προπονητής. Να μην ήταν ο σωστός παίκτης για την συγκεκριμένη θέση; Να μην δουλεύτηκε καλά; Η ουσία είναι ότι το πείραμα απέτυχε.
2) Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή των βετεράνων. Για μία θέση με περιορισμένο χρόνο συμμετοχής, που μάλιστα απαιτεί εμπειρία ίσως ένας βετεράνος τύπου Χουέρτας να ήταν
ό,τι ακριβώς χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός. Ήρεμος, με ικανότητα στην οργάνωση, εμπειρία και με καλό διάβασμα του παιχνιδιού. Σίγουρα, τέτοιοι παίκτες δεν έχουν μεγάλες απαιτήσεις, μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικά και είναι οικονομικοί στο τελευταίο ή σε ένα εκ των τελευταίων συμβολαίων της καριέρας τους.
3) Η τρίτη κατηγορία αφορά τους παίκτες που για διάφορους λόγους έχει υποτιμηθεί η αξία τους. Αυτοί οι λόγοι μπορεί να είναι μία απρόσμενα κακή σεζόν ή ένας τραυματισμός. Σε αυτή την περίπτωση, ουσιαστικά οι προπονητές παίρνουν ένα μεγάλο ρίσκο, το οποίο όμως μπορεί να αποδώσει σε μεγάλο βαθμό. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Βέστερμαν που φέτος αγωνίζεται στη Ζαλγκίρις. Προερχόταν, από μία προβληματική και γεμάτη τραυματισμούς χρονιά, με τη ΤΣΣΚΑ. Πλέον, όμως έχει βρει ξανά τον εαυτό του και έχει καταφέρει τις τελευταίες βδομάδες να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, δικαιώνοντας τις προσδοκίες που υπήρχαν. Κατηγορία ,«High risk, high reward».
Η ουσία είναι ότι ο Τσάβι Πασκουάλ επένδυσε στην πρώτη κατηγορία και δεν δικαιώθηκε στο τέλος. Θα μπορούσε ίσως να είχε προσπαθήσει να το αλλάξει. Προσωπικά, πιστεύω ότι για αρκετούς λόγους οι παίκτες τη δεύτερης κατηγορίας θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά τον Παναθηναϊκό.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και το κατόρθωμα του
Στον επίλογο αυτού του μπλογκ θέλω να πω ένα μεγάλο «gracias» για όσα προσέφερε αυτά τα δυόμισι χρόνια. Ο Παναθηναϊκός είχε έναν Κύριο στον πάγκο του. Έναν άνθρωπο που προσπάθησε και δούλεψε σκληρά για να πετύχει. Έναν άνθρωπο που μας έκανε να θαυμάσουμε εξαιρετικό και σύγχρονο μπάσκετ. Έναν άνθρωπο που στα δύσκολα δεν κρύφτηκε και ίσα ίσα βγήκε μπροστά, πάλεψε και μας έκανε όλους περήφανους. Το κυριότερο είναι όμως ότι ήταν πραγματικός πρεσβευτής των Παναθηναϊκών ιδανικών, του Παναθηναϊκού ήθους.
Στο τέλος της ημέρας δεν έχω κατασταλάξει ακόμα αν η θητεία του μπορεί να χαρακτηριστεί ως πετυχημένη ή αποτυχημένη. Το αφήνω στην κρίση σας. Με σιγουριά όμως μπορώ να θεωρήσω ότι μου προσέφερε μία από τις πιο έντονες Παναθηναϊκές μου στιγμές. Το πρωτάθλημα του 2017 έχει χαραχθεί για πάντα στο μυαλό μου. Το «σταυροδρόμι» ήταν κρίσιμο. Ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει δύο σερί πρωταθλήματα, ο Παναθηναϊκός προερχόταν από έναν οδυνηρό αποκλεισμό και το συμβάν με το πούλμαν και όλοι είχαν τους «πράσινους» ξεγραμμένους. Ο Τσάβι το πίστεψε, πάλεψε και πήρα ένα μάγκικο και «μαγικό» πρωτάθλημα.
Κόουτς προσπάθησες, πάλεψες, έκανες λάθη, χλευάστηκες, παθιάστηκες, δέθηκες με την πράσινη οικογένεια και σε ευχαριστούμε. Στα ίδια μέρη (εύχομαι να) θα ξαναβρεθούμε…
